Het moedigste water bracht mij tot de mooiste bestemming…

Werk- geen werk meer: “Het moedigste water bracht mij tot de mooiste bestemming…” Geschreven door Madeleine Oppelaar

Titel: ‘Vallende bladeren.’ Gemaakt door © Madeleine Oppelaar

De laatste dagen kwam dit schrijven steeds meer op de voorgrond. Het is bedoeld als een soort van vrijlating van een gevoel wat 5 jaar geleden speelde en wat mij enigszins nog steeds in controle hield. Dit kwam mooi tot bewustzijn tijdens een heerlijke massage op mijn verjaardag jongstleden.
Het is dan ook een gevoelig onderwerp, maar wat nu juist ook goed is om het op deze manier in beeld te brengen. Het verhaal is niet bedoeld om de ander aan te wijzen als de schuldige partij, integendeel (voor de betrokkenen was het net zo moeilijk), maar meer om het gevoel wat toen speelde te kunnen onderstrepen (de woorden die ik inslikken moest). Vandaar dus dit persoonlijk artikel.

In het leven kan het pad plots onverwachts ruw van decor worden. Een ruwte wat jou overvalt. Van het ene moment denk je dat jouw wereldje veilig is, en vanaf het andere moment staat datzelfde wereldje volledig op zijn kop doordat jij juist datgene verliest wat zo belangrijk voor jou is. Balans. Het meegaan in de rij. Jouw zekerheid van bestaan. Werk. Uiteindelijk jezelf. Het enige wat dan nog overblijft is het geluid van een eenzame stilte. Jouw eigen verdwaalde voetstappen, van links rechts…. Links rechts… op een stoffig landweggetje. Beide wiebelig naar hun eigen afdruk zoekend.

Zo is het ook bij mij gegaan. Door reorganisatie op het instituut waar ik werkte, verloor ik de baan waar ik zo van hield vijf jaar geleden. Dit was in de crisistijd. Ik woonde nog geen 5 maanden in Wanroij na een scheiding, toen plots het ontslag voor de deur stond. Ik had zelfs nog geen tijd gekregen om eerst even goed op adem te komen. Laat staan om geaard met mijn nieuwe omgeving te geraken. Voor mij was het werk wat ik deed een zielenbaan. Een baantje wat zo duidelijk één met mij was. Ik noem dit weleens liefkozend het dakkapelletje boven het bolletje gehesen. Misschien voor jou ook wel herkenbaar?
Lang, héél lang, heb ik hier pijn van gehad en nu nog bemerk ik op als ik er over praat dat de tranen wederom in mijn oogjes prikken (die ik dan ook eigenlijk niet meer wil toelaten). Natuurlijk heb ik het een plekje kunnen geven, maar de liefde blijft aanhouden. Want daar voelde ik me thuis. Ook al ben je jaren verder en heb je wederom een baantje mogen omarmen waarvan je hartje voorzichtig haar serenade tot jou zingt (van ga verder hiermee). Dit zijn dan ook tranen van liefde, een beeldplaat van prachtige herinneringen, maar tevens het radeloos zijn van toen (de bekende rug tegen de muur), van schaamte en gemis… die dan toch ook weer door mij heen schieten. Want ineens hoor je er niet meer bij. Dan word je als het ware als een rotte appel in een jutte zak bij Appie Hein zijdelinks stilletjes uit het zicht geschoven. Afgewezen. Want jij…. Want… Jij …. Zou over de datum zijn! Niet dat ik ook maar één ding met het faillissement te maken zou hebben gehad, integendeel. Niet dat het dan ook écht met mijn kernkwaliteiten van werken te maken had…… Neen, het appeltje was enkel te beurs van smaak geworden! Juist omdat ik eerlijk was geweest. Véél te eerlijk.

In de tijd richting mijn ontslag moest ik me erg bewijzen. Ik moest maar telkens tegen bergen opspringen, ook al gaf ik aan dat ik bepaalde handelingen nog niet aankon (en wat de oorzaak hiervan was). Het ging veel te snel. Ik was ook veel te snel weer begonnen met werken. Ik heb een zachte stem dus men sprak verbaal rap over mij heen. Het waren bergen die voor mijn gevoel steeds kolossaler van vorm werden. De beloofde rust kwam namelijk maar niet en door het springen zat ik mezelf flink in de weg (werd faalangstig). Het was immers nog geen jaar geleden dat ik een moeilijke ziekte overwonnen had. Idem was ik net gescheiden. Dingen zaten nog in de weg/ niet lekker, kon ik nog niet. Ik had simpelweg de kracht in het lijf en in de geest nog niet. Iets wat ze op de werkvloer maar niet wilde begrijpen. Want jij bent toch weer beter verklaard? Je doet toch weer net zo vrolijk? Uh, ja? Verder werd er niet gekeken.
Dat dit mij nogal pijn deed zag men niet echt. Op het laatst liet ik het dan ook maar stilletjes bij mezelf. Of zoals iemand mij in een email streng benadrukte…. ‘Hou het klein…!’ ‘Waarom vertel je mij dit?’ Ik moest dus opnieuw de strijd van het overleven aangaan. Het scenario wat ik eerder al belopen had en nog aan het verwerken was. De zwartgeblakerde bladzijdes die ik zo graag wilde sluiten en omkeren. Diep vanbinnen was ik dan ook ongelukkig en werd het vertrouwen steeds verder aangetast. Ik werd namelijk niet gehoord. Ik mocht mezelf niet zijn!

Gaandeweg, dit was in begin December 2011, was ik door het strijden zo ontzettend moe geworden, dat ik de woorden… ‘nu is het genoeg…. Dit moet stoppen’, in mijn mond heb laten vallen. Voor een mens zoals ik nogal opmerkelijk. Juist omdat ik altijd positief ben, altijd strohalmpjes zie, en enthousiast aanwezig ben. Voor iedereen had ik tijd, ook al had ik geen tijd, ik was er en maakte tijd. Een kwaliteit waar ik bekend om stond. Nu was vooral het plezier verdwenen door het pushen. Wat ik eigenlijk bedoelde met de woorden ‘nu is het genoeg…’ was, dat ik liever elders op het terrein wilde kijken. Ik had er genoeg van. Op mijn huidige werkplek wilde ik eigenlijk niet meer vertoeven, dat gaf ik eerlijk toe. Ik paste er niet meer. Het gevoel van vertrouwen was weg. Hoe leuk ik het ook met sommige collega’s had en dat het voor hen ook net zo moeilijk moest zijn geweest (wat ik dan ook zeer waardeerde).

In die laatste maanden op het instituut was ik mezelf kwijtgeraakt. Tegen een burn-out geraakt. Niet alleen door het geen wat ik in die tijd niet kon of ervoeren had (door ziekte, scheiding, een onbeantwoorde liefde van aantrekken en afstoten…), maar juist dus door het niet gehoord worden. Ik moest maar springen en doen, maar wie ving mij eigenlijk op toen ik aan het vallen was? Dit is het gevoel wat mij lang dwars heeft gezeten. Ik ging maar door en door. Veelal dus voor het oog van de ander. Ik zag mezelf dan ook vooral eenzaam op straat lopen, juist op dat meest kwetsbare moment in mijn leven! Ik was immers alleen. De mens waar ik altijd zo klaar voor stond, liet mij niet diezelfde geborgenheidvleugels voelen. Die ik haar, bijvoorbeeld, een moment eerder wel om haar heen had geslagen, toen zij ze nodig achtte.

Titel: “Even the rain hurts like it should. © Madeleine Oppelaar.

Juist zij, lieten mij toen in de steek. (Misschien durfde ik het toen ook wel niet, bedenk ik me nu ineens … en duwde ik ze uit wantrouwen weg… Dit kan natuurlijk ook).
Ja, ik ben sterk, maar ook ik had datzelfde warme dekentje eventjes nodig wat liefdevol tegen mij zou zeggen… ‘meisje het komt goed…. Kom nu maar eens hier…’ Naar ‘zelf geborgenheid’ (* dat dekentje) mocht ik dus zelf op zoek…! (*In principe gaf ik hen allemaal het dekentje die ik zelf gemist had óf door de jaren heen was kwijtgeraakt. *).

Ik moest het maar niet te persoonlijk maken allemaal werd er gezegd tijdens het ontslaggesprek toen in Januari 2012. Als een dolksteek in de rug sidderde deze nogal koude mededeling na. Voor degene was het niet meer als een zakelijk afhandelen nee, maar voor mij betekende het dat ik een streep door mezelf aan het trekken was.
‘Ja ja, we pakken de draad heus wel weer op hoor…. ‘Het is maar een baantje’, ‘ik ben creatief genoeg’, zei ik stoer. Hoor het me nog zeggen. ‘De maan is rond, de maan is rond, hij heeft twee ogen, een neus en een mond…’ (transformatie). Maar hoe heel je je eigen hartje wat juist zo gewond is geraakt? Ik was immers neer gehaald. Als een voltreffer door mijn oer vertrouwen getroffen. In feite liep ik naast mijn eigen voetstappen zoekende naar stofdeeltjes die nog een vaag beeld van mezelf weergaven.

De kans om elders te kijken op het terrein is me nooit meer aangeboden geweest. Latere sollicitatiebrieven raakte zoek, enzovoorts. Kortom de liefde schitterde voor een lange tijd als een klein doodlopend weggetje waarvan het ophaalbruggetje nog met zijn mond wagenwijd open stond. Ook al wilde ik het graag zien, een nogal naïeve gedachte, dat de liefde nog steeds wederzijds zou zijn. Voor mij was namelijk het instituut de heerlijkste plek op aarde….

Het was dus een thuis zijn wat een illusiewoord bleek te zijn. Want thuis ben je immers alleen bij jezelf. Dit heb ik de laatste jaren zelf mogen ervoeren. Als je thuis bij jezelf bent gekomen (een luisteren met en naar jouw eigen hart), dan kun je overal ‘thuis’ (in harmonie) geraken namelijk…. In feite heb je zowel de rol van leraar als leerling hierin. Op welk plekje waar je dan ook vertoeft. Zelfs onder een grondzeiltje in de stromende regen (* Medicijnwiel – Natuurlijk Zijn *). Och… och wat had ik toen een plezier (* ervoer mijn eigen geborgenheid… wat dus later de basis van AVurVeda zou gaan worden*). De natuur spreekt altijd tot in elke vezel van je ziel haar diepste woorden naar waarheid. Als je het hartenraam maar opnieuw durft open te stellen en door het eigen hart laat leiden. Op deze manier laat je angst(en), maar ook alle ‘dacht belevingen’ vrij. Het is een pad wat altijd zijn kruispunt in het midden mag vinden, als jij er open naar bent (en alle kantpunten durft te aanschouwen). Het midden waar jij in de spiegel naar jouw eigen naaktheid durft te kijken. Alsof jij dat onschuldige meisje met haar schepnetje en die open blik weer bent.

Het moedigste water, tijdens mijn trektocht na het ontslag, bracht mij tot de mooiste bestemming…. Namelijk de ontmoeting met mijn werkelijke Zelf…! Langs het stromende water, al haar bossen en heide aangezichten. Met al haar stemmingswisselingen (*seizoenen*), heb ik haar voetje voor voetje terug mogen vinden. Hier heb ik dan ook op mijn eigen manier veel dingen losgelaten (en in verband gebracht) en ontmoette ik steeds vaker dat ondeugende kleine ding van vroeger op datzelfde voetpaadje. Samendeden we wiegen (*geborgenheid*), sprongen we in de plassen, zaten we bijna in mierennesten, ontwikkelde we een geweldige zelfspot, lazen we alle verhalen buiten, maar brachten we vooral het decor in ‘onszelf’ terug waar ik zoveel van hield. De onschuld!
Als het ware aanbad ik dus steeds meer mezelf. Zo maakte ik vrede met alles (vanaf vroege leeftijd) en durfde ik naar de wereld met het positieve oog te blijven kijken. Pessimisme, grote wereldzaken en ‘ego materiaal’, liet ik zo ver mogelijk uit het speelveld. Het hart gaf mij namelijk het werkelijke verhaal vanbinnen waar! Zo is de natuur het dagelijks teeveetje (het kleine wat groots is). Heerlijk kunnen we van het uitzicht genieten als we met de voeten in het gras zitten voor het huisje en als het poesje (*Vlammetje*) zachtjes haar Lenteliedjes spint of als het hertje ondeugend aan de aardappelen van de boer komt snuffelen ….

Titel: ‘In Het zijn moment”. © Madeleine Oppelaar.

Hoe is het nu hoor ik jullie vragen? Deze vraag is me dit jaar dan ook diverse malen gesteld. Al heb ik het nu al wel zo’n beetje verteld. Vooral de laatste maanden is me weer veel bewust geworden. Hierover heb ik vooral veel geschreven en geschilderd. Heel bijzonder ook, als blijkt dat je dit in het begin van het jaar al zo in lijn hebt neergezet door ‘emotionele wasmachines te durven aangaan.’ Juist om het dan later in zijn volledigheid te laten gaan en zo het op een andere manier te durven bekijken. In feite bouw je dit in nature op! Zo kwam de relatie met mijn moeder ook mooi in het zicht. Wat nu dus eind Juli een prachtige omarming heeft gekregen. Een vrede en een brede glimlach. Dit had ik al eerder ingezet door het gedicht ‘Landweggetje’ te schrijven (wat over onze relatie gaat), maar ook door het boek ‘Het Hoekje’ waar ik nog aan bezig ben.
Doordat je bewust wordt van zaken, maak je steeds meer weg voor andere dingen die de weg voor je blijven zuiveren… Mooie processen zijn het, die steeds meer het werkelijke zicht aan de kijker laten zien. Vaak ook verrassend. Want was jij bijvoorbeeld degene ook niet die aan het afwijzen/ invullen was geweest? Juist om die pijn dan voor te kunnen blijven. Was jij niet degene die zichzelf in het (verdomd)hoekje plaatste? …

Qua werk heb ik lang vastgezeten in het plaatje ‘van houden van en wantrouwen’ en zo heb ik enkele banen, in het verleden, niet echt eerlijk de kans durven geven om opnieuw één te worden met mij. Het klinkt misschien gek, maar op deze manier kan de liefde (*liefde voor het instituut*) jou ook in haar houdgreep houden. Want, zou het daar niet nog eens kunnen gebeuren dan? Mag én kun je elders diezelfde liefde nog wel ervaren? Ergens durfde ik dat niet meer aan te gaan, vulde ik dit van tevoren in. Hield dus de controle in stand. (Al was ik al wel met mijn praktijkje bezig).
Nu ben ik echter tot het standpunt gekomen om het verleden als een dikke punt achter mij te laten. Het ligt nu ver achter mij en de pijn past niet meer. Het is goed zo. Al heb ik een week lang, tijdens de eerste bladzijdes van dit artikel,  tranen als een ware kurkentrekker uit de tenen moeten trekken. Dit waren de laatste tranen die ik alsmaar tegenhield en nu door mochten zetten. Hierdoor is er nu heel veel ruimte ontstaan voor nieuw geluid. Dus dankzij dít artikel!

Het grootste compliment wat ik onlangs nog ontvangen heb van een bewoonster van het instituut waar ik zo lang gewerkt had is: ‘Madeleine, ik probeerde jou privé te bellen ja (sorry), ik wilde zo graag jouw wijsheid horen. De leiding had dat niet. Zij konden mij niet rustig krijgen. Jij wel’. Dit is het mooiste ontvangen dan toch?

Titel: “Dodenmars.” (de weg naar transformatie) © Madeleine Oppelaar.

In April van dit jaar zei er opnieuw in mij een stemmetje…. ‘Ga nog eens terug naar je hart’. Ik was te veel met de ander bezig geweest op AVurVeda (*mijn praktijkje*). Het was tijd geworden om orde op zaken te stellen, om een tijd alleen met mezelf door te brengen. Het was nodig om balans te creëren. Om aan te voelen van wat ik werkelijk wilde (ik was niet blij hoe bepaalde dingen verliepen …). Ook omdat bepaalde ervaringen die ik heb mogen ervoeren er niet zomaar waren geweest de afgelopen jaren en dat ik deze aan en naar het licht mocht gaan brengen.
Zo ben ik nu dus eindelijk met mijn klankschalen terecht mogen komen op een spiritueel Rusthuis voor ouderen te Boxmeer, en doe ik met mijn klankschalen veelal aan stervensbegeleiding daar. Een bijzonder puzzelstukje eindelijk op haar plek geworpen. Wat mij ook zegt … ‘ja dit klopt… Dit klopt echt!’ (wat ik gek genoeg jaren geleden al geroepen heb, maar nog eerst haar diepste laag binnen mocht ervoeren van het waarom).
Het grappige is ook dat ik door deze ervaringen toch ook weer een baantje wil zoeken in de zorg (terwijl ik eigenlijk jaren ook geroepen heb dit niet meer te willen… grotendeels dus door mijn wantrouwen, maar ook door visies die niet bij mij passen). Naast mijn AVurVeda praktijkje (*misschien wil ik die wel samenvoegen met een andere praktijk hier in de buurt*), de klankschalen met dementerende, zou dit nu geweldig zijn. Mijn voeten dansen weer gelijk met mijn hartritme en voel ik me vooral nu sereen! Ik ben klaar om volledig uit mijn cocon te komen en mijn rust, en zicht, te gaan verspreiden.
Wat ik vooral de laatste jaren van mezelf geleerd heb, is dat ieder mensje zijn/ haar eigen auteur (architect) is van het zielenpad (oud en nieuw). En dat de stofdelen van je voetafdruk geen stofdeeltjes zijn maar de werkelijke kracht (het goudenlicht) wat jij voor jezelf mag gaan ontwikkelen én mag uit gaan stralen. Je bouwt het bouwwerk (zielenpad), nogmaals, zelf op!

Een warme hartengroet,
Madeleine.

__ // __

Wanroij, 30 – 08- 2017. Persoonlijke woorden zijn geschreven door © Madeleine Oppelaar. Time close: 15:33 uur. Gelieve niet kopiëren zonder toestemming van auteur. Dank!

De schorslagen van je ziel

Pastel werkje door Madeleine Oppelaar. 6 Mei 2016. Titel: Ontkiemen van de ziel. Closure 13:30 uur. Verboden te kopiëren zonder persoonlijk woord. Hiervoor dank!….)

“De schorslagen van je ziel”

” Ontkiem de schorslagen van je ziel
Ontkiem de schorslagen die niet meer passen
Ze hebben jou lang trouw gediend en nu mogen ze oplossen
Ontkiem de ziel van laag tot laag
Totdat je bij jouw oorspronkelijke bron komt!
De oase van pure liefde en in het licht zijn
Emoties van afscheiding, verdriet, angst en woede
zijn schorslagen die niet in jouw ster beletterd stonden….
Die schorslagen zijn enkel blijven kleven door levenspaden
Nu mag je deze emoties één voor één loslaten
Je bent immers geen angst
Je bent immers geen verdriet
Je kent immers geen woede
Jij bent alleen maar puur van licht en liefde
Dus laat alles maar los en vertrouw

Vertrouw

Heb vertrouwen

Hou vertrouwen en straal!

Wees Liefde en Licht…. ”

Madeleine.

…//…

Persoonlijke woorden zijn geschreven door Madeleine Oppelaar. Gelieve niet kopiëren zonder een persoonlijk schrijven. Bijlage: Pastel werkje door Madeleine Oppelaar. 6 Mei 2016. Titel: Ontkiemen van de ziel. Closure 13:30 uur. Verboden te kopiëren zonder persoonlijk woord. Hiervoor dank!….)

Jij maakt het mij ook niet makkelijk; een openlijk toegeven van mijn wederhelft (De Vluchter….)

NIEUW WERK: Titel “The Love of Give and Take” (éénwording). Thema: éénwording. Closure: 10 November 2014. Tijd 13:51 uur. Oliepastelkrijt. Formaat 50×65 CM. © In copyright of Madeleine Oppelaar. Gelieve het werk niet kopiëren zonder het schriftelijk woord van de maakster. Dank. Met beeldende groet, Madeleine.

Jij maakt het mij ook niet makkelijk….
Een openlijk toegeven van mijn wederhelft!

Voor mij was de weg net zo moeilijk als voor jou. Ik zal proberen hier een ‘klein beeld’ van te schetsen

Jij bent meer open.. altijd geweest, spontaan, makkelijker met de dingen omgaand. Een meer ongedwongen iemand. Dit vond ik moeilijk. Ik ben niet zo. Zo maar een beslissing nemen doe ik liever niet. Denk over alles een twintig maal na om daarna nog een keer hierover na te kunnen denken. Al ben ik de laatste tijd steeds meer open aan het gaan, praat ik makkelijker. (Een verdienste van onze band!) Ik wilde dit in eerste instantie helemaal niet (het was te mooi, ik snapte het ook niet). Zei zelfs kwaad ‘ga weg’ als je wederom in mijn hoofd kwam. Ik dacht dat je mij behekst had, nam je zelfs alles kwalijk. Een stomme gedachte natuurlijk. Zo ben je immers niet. Dat weet ik nu! 24 uur per dag maalde jij ook in mijn hoofd. Hoorde ik je naam, zag vrouwen als jou aan, zag ik jou in dromen en in visioenen. ‘Waarom’, dacht ik. ‘Waarom, ga je niet weg?’ Ik wil rust! Het liefste wilde ik je weghebben- wegduwen (maar eigenlijk ook weer niet… ik zag je immers net zo graag, moest je toch even zien). Ver op afstand. Ik was met andere dingen bezig en ik was bang dat je die dingen zag. Ik had pijn. Pijn die jij niet mocht zien maar wel doorheen prikte qua gevoel! (Altijd zei je dingen op de juiste tijd, waardoor ik dacht… ‘Hoe kan jij dit nu weten?’…). Ik was ook angstig om het toe te geven. Juist omdat ik hier eerder in gekwetst was. Gekwetst raken wilde ik niet meer. En dan kies je voor het veilige. ‘Dan maar alleen’ zei ik tegen mijzelf, toen ik beweerde niets voor jou te voelen. Dat het jouw gevoelens alleen waren, niet de mijne, dat ik geen enkele vorm van liefde dan ook met jou deelde. ‘Ik ben de ware niet, zoek een ander!…’ Woorden die jou lang gekweld zullen hebben. Voor mijn gevoel had ik jou bedrogen.
Nadat ik jou zoveel verdriet had aan gedaan, wat ik ook wel degelijk zag en voelde, ging ik mij steeds meer en meer schuldig voelen. Schuldig om de pijn die ik veroorzaakt had. Weet, dat ik dit uit pure angst deed! Een daad zo laf. Stiekem heb ik jou ook altijd lief gehad. Bewonderde ik de mens hoe jij was. Mijn ziel wist dit al lang. Alleen dat kon ik een lange tijd niet zien en begrijpen. Ik kon er als het ware niet bij! Dit had ik diep weggestopt. Weggestopt omdat ik hier juist bang voor was. Ik stond zo gezegd in de schaduw en kon jouw licht nog niet ontvangen/ verdragen/ aanvaarden. Ook ik had hierom verdriet. Ik heb iemand bewust pijn gedaan. Het liefste wilde ik bij je zijn, je aanraken, met je praten. Maar juist die confrontatie maakte me bang. Waar moest ik mee beginnen? Hoe? Hoe zou ze reageren? Gooit ze niet de deur voor mijn neus dicht? Ben dikwijls in mijn auto gestapt, dichtbij je huis gereden, maar ook weer veilig terug gereden. Of bleef ik staan op een veilige afstand als we dan toch in dezelfde ruimte waren. Ik deed dan alsof ik jou niet zag en dat het mij niets deed (wat natuurlijk een leugen was). De stap bleek toch telkens te groot. Telkens won de angst weer van het woordje liefde. Het woordje liefde waar ik juist zo bang van was. Het woordje liefde wat zeker in mij ook moest groeien. Hier moest ik één mee worden. Het moest één worden met mij! Ik leverde echt een strijd tegen mezelf!

Meer en meer is dit in mijn besef gekomen na een laatste pijnlijke confrontatie. Jouw woorden “Nu weet ik mijn plaats en laat mij energetisch dan ook met rust!” hebben mij zeker diep geraakt. Op het juiste moment bracht je me toch weer de waarheid. Ik dacht echt dat ik je kwijt zou zijn. Mijn botte reactie voor jouw woorden zouden dit zeker aangericht hebben. Na jouw reactie (en de ijzige stilte die hierop volgde), voelde ik mijn eigen pijn en jouw pijn. Toen ben ik gaan beseffen wat je werkelijk voor mij betekende. Ik zag ineens de persoon die je werkelijk was. Ook werd mijn proces van heel worden mij duidelijk. De zielenpijn die ik toen voelde maakte me dit duidelijk. Pas toen werd ik wakker. Echt wakker!
Nu we al een hele lange tijd in liefde, harmonie en in vrede met elkaar zijn kunnen we de gewezen pijn loslaten. Hebben we dit losgelaten. De kwellingen passen niet meer. Alles heeft zijn plek gekregen. Jij beschreef het zo mooi laatst. De gezette spiegels dat waren onze pijnen uit het verleden. Het was een pijn die je eerder niet verwerkt had (diep verstopt).
De liefde en het vertrouwen staat nu voorop. Hier is hard aan gewerkt. Het leeft in ons. Een wederzien staat voor de deur. Een beeld van licht die we beiden zo ontzettend lief hebben. We laten het ontstaan. De invulling laten we buiten. Een uitspraak dat we beide van elkaar, – en van elkaar af -, geleerd hebben.

Tips om je bewustzijn te kunnen verhogen

Titel: ‘Jezelf zijn door te zeggen … Het leven is van mij”
Thema: Van jezelf houden, en het leven leven zoals jij het voor je ziet.
Datum: 18 -7 -13. Oliepastelkrijt
54 x 36 cm
(c) Madeleine Oppelaar.
Gelieve niet kopieren zonder toestemming. Dank! ♥
Met beeldende groet,
Madeleine.

Tips om je bewustzijn te kunnen verhogen

Mediteren
Meditatie zorgt ervoor dat je in contact komt met je hoger bewustzijn, het geeft inzicht en het geeft innerlijke rust. Je hoeft niet gelijk als een hardcore boeddhist de helft van de dag te gaan mediteren, maar bouw het rustig op en doe wat voor jou goed voelt.

Maak contact met gelijk gestemden
Wanneer je in contact komt met gelijk gestemden kun je ervaringen, ideeën en gedachtes uitwisselen met mensen die in hetzelfde geïnteresseerd zijn als jou. Hierdoor leer je van elkaar. Vind je erkenning. Zielengroepen vinden elkaar…

Wees dankbaar
Ben dankbaar voor alles om je heen en alles wat je hebt. Verspil geen energie aan de dingen waar je geen invloed op hebt, verspil geen energie aan negatief gedrag, negatieve gedachtes en negatieve personen. Focus je op wat je nu hebt zoals vrienden, familie, je huisdier(en), je woning, je gezondheid, je vrije tijd, de natuur, je werk, je eten enzovoorts… Eenvoud is het leven. Al het andere (materiaal en zo) is vervangbaar….

Leef in het nu!
Dit is een heel belangrijke, we zijn voortaan allemaal bezig met ons druk maken over wat komen gaat, wat is geweest, aan het kijken waar we over twee jaar willen zijn, aan het kijken wat we in de toekomst allemaal nog willen hebben. Mijn advies is: Leef in het nu! Laat je gedachten gaan over het verleden en de toekomst, het verleden is geweest en kan niet meer veranderd worden, de toekomst moet nog komen en wordt gevormd in het heden! Oefen om je aanwezigheid in het heden te houden, in het hier en nu. Dit maakt dat je bewustzijn in de juiste richting wordt gestuurd.

Geniet van je eigen gezelschap, wees je beste vriend(in)!
Geniet van je eigen gezelschap, zet je telefoon, latop/ computer, tablet en televisie uit en beleef het moment alleen en geniet van de stilte. Wees en kom in harmonie met jezelf!

Vind en maak vrede, vooral met jezelf…
Verwijder al het negatieve uit je leven, verwijder alles wat conflicten veroorzaakt of buig dit om naar iets positiefs. Verwijder of verander de oorzaken die onrust veroorzaken, laat deze negatieve energie los, want het zal het verhogen van je bewustzijn tegen houden. Heb vrede met jezelf, met andere om je heen, met de situatie waar je in zit. Geloof dat wat er gebeurd goed is, en dat het zo moet zijn.

Openen van je chakra’s
Probeer je chakra’s te openen en zorg dat je chakra’s in balans zijn! Je chakra’s zijn belangrijk om bij diep in jezelf te komen. Wanneer je werkt met je chakra’s bouw je bewustzijn van je eigen energie centrum op en dit kan je leven op veel verschillende manieren beïnvloeden.

Schrijf dingen op…
Een dagboek is perfect voor zelfreflectie. Schrijf in het dagboek op waar je tegen aan loopt, en hoe het pad dat je bewandeld om je bewustzijn te verhogen verloopt.

Luisteren wat je innerlijke stem je vertelt
Geef jezelf advies en luister naar dit advies, wat je normaal aan andere zou geven. Volg je intuïtie!

Goed eten en drinken (gezond…)
Je bent wat je eet! Eet gezond en probeer chemicaliën en verwerkte voedingsmiddelen zo veel mogelijk te mijden, deze kunnen namelijk lijden tot een blokkade in het bewustzijn ontwikkelen.

Wordt een met de natuur en jouw omgeving
De natuur doet mens en dier goed, het heelt je, maakt je kalmer, vredig en het dus geeft rust. Dit draag bij tijden het verhogen van je bewustzijn.

Laat meerdere deuren open en durf te ontvangen
Benader het leven vanaf een open geest en ben toleranter naar andere meningen, geloofsovertuigingen en gedachten. Dit betekent niet dat je gelijk moet doen wat iemand anders zegt, absoluut niet, maar sta open voor andere invloeden. Durf te ontvangen wat men jou wil leren. Raak niet in verdediging.

Ontwikkel je creatieve zijn….
Creativiteit is essentieel voor het verhogen van je bewustzijn. Ontdek je creatieve kant door tijd te besteden aan activiteiten die jou aanspreken, zoals: Boetseren, Fotografie, Muziek maken, Schrijven, Tekenen, Schilderen en ga zo maar door.

Bewust worden van je emoties
Ben bewust van je emoties en laat ze geen grip op je krijgen (in de negatieve zin). Accepteer je emoties in plaats van er tegen te vechten.

Angst is niet nodig
Laat je angst varen. Accepteer dat, dat wat in je leven komt, met de beste intenties vanuit de “bron” naar jou gestuurd wordt. Maak je niet druk over dingen die je niet kunt veranderen of het moment waarop je nu zit kunnen ruïneren. Als je leeft zonder angst zal je bewustzijn zich groots verhogen en uitbreiden.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt… Heb het goed en fijn! Wees je mooie ik…. Leef jouw leven! Leef jouw eigen leven…!
Namasté.

In liefde,
Madeleine.

Zeven tips

Titel: “De Parelvissertjes”. Thema: Geluk beproeven… 48 X 36 CM. Oliepastelkrijt. Datum: 06-8-2015. Tijd close: 13:00 uur. Gemaakt door © Madeleine Oppelaar. Verboden te kopiëren zonder toestemming. Hiervoor dank! Met beeldende groet, Madeleine

Zeven tips die helpen van zielsliefde te genieten en om zielsliefde een plaats in je leven te geven.

1. Stel je niet afhankelijk op van je zielsliefde (het is jouw leven)
2. Je bepaalt zelf hoe je je voelt, het is jouw keuze (niet anderen bepalen dat… probeert dit echt te bewaken!)
3. Leer alles los te laten (dan hou je over wat je zelf bent)
4. Kijk naar wat je zelf geleerd hebt en nog leren kunt
5. Besef dat alle liefde die je ziet in jezelf zit (de ander spiegelt dat)
6. Blijf niet hangen in emoties (emoties zijn reacties op je gedachten)
7. Onderneem (maak keuzes, creëer je eigen leven, leer, leef, geniet)

Ze klinken heel makkelijk… Ze zijn voor sommigen heel moeilijk… Elke stap is er één…
Zielsliefde is een ervaring, geen persoon
Zielsliefde is niet je ‘andere helft’ vinden en je daarmee verbinden, maar jezelf vinden en je daarmee verbinden
Zielsliefde is de ervaring van de eenheid met je eigen ziel en de ervaring van de afhankelijkheid van je eigen persoonlijkheid…… ‘Als je het mooiste wat je buiten jezelf gevonden hebt kunt loslaten dan zal je het mooiste vinden in jezelf!’

Als je verdriet hebt om je zielsliefde is dat een keuze, er blij om zijn is ook een keuze. En als je denkt dat je zo’n extreem mooie ervaring nooit meer meemaakt is dat nog geen reden om andere mooie ervaringen uit te sluiten.
De oneindige liefde die zielsliefde spiegelt en het gemis van die spiegel die je aan een persoon had gekoppeld
Als je de ervaring hebt gehad van zielsliefde met je tweelingziel dan is de kans groot dat jullie niet meer bij elkaar zijn. Maar denken dat jij en je tweelingziel zich nog moeten ontwikkelen en dan weer bij elkaar komen is niet zielsliefde. Dat is voorwaardelijke liefde, niet onvoorwaardelijk. Dat is je persoonlijkheid die de liefde van de ziel afhankelijk maakt van een ander. Dat heeft niets met zielsliefde te maken. Denken dat je alleen die mooie liefdeservaring in een liefdesrelatie met je tweelingziel zult hebben is zielsliefde koppelen aan een persoon. De persoon is iets heel anders dan de ziel. Juist als je de ervaring van zielsliefde hebt gehad dan weet je dat als geen ander.
Dus laat de koppeling van zielsliefde aan een persoon helemaal los en zie het als een ervaring. Dan is je afhankelijkheid weg. En daarmee ook je gevoelens van pijn en verlatenheid die je toeschrijft aan het gemis van die ene persoon. Als je de koppeling aan een persoon los kunt laten en zielsliefde kunt zien als een ervaring dan kun je zielsliefde leren vinden in jezelf.
Zielsliefde is een EEN ZIJN met jezelf, wat je zelf bent. Je weet nu hoe het voelt! Als je een kunt zijn met jezelf kun je ook een-zijn met anderen… En EEN ZIJN met alles!!!!

In liefde,
Madeleine.

Geen gedoe maar liefde uitstralen….

Nieuw werkje. Werktitel “Appelboom”. Formaat 50×65. Oliepastelkrijt. Datum: 5 Oktober 2014. Closure: 14:24 uur. (c) In copyright of Madeleine Oppelaar. Gelieve het werk niet kopiëren zonder het schriftelijk woord van de maakster. Dank. Met beeldende groet, Madeleine.

‘Geen gedoe maar liefde uitstralen…’
De liefde van de tweelingzielen gaat helemaal op zich niet om ‘het gedoe’ die je zo ondervindt bij elkaar eenmaal dit proces begonnen. Maar juist om de liefde en het licht die ieder uitstraalt naar en voor elkaar idem de omgeving waarin zij zich bewegen. Het is liefde stralen naar…..
Onafhankelijk leren van elkaar te zijn, alles vormgevend in het zijn van een bevrijdende liefde. Zonder inkadering, zonder het gene wat je in eerdere relaties is aangepraat/ geleerd. Je leeft geheel in liefde, en in het zijn, dus met elkaar! Je beweegt in vrijheid en volledige acceptatie. Zonder rol, masker, inkadering, enzovoorts.
Dit is precies iets in geheel wat wij in deze wereldse tijden het hardst nodig hebben…. Liefde en licht. Iets wat door macht, haat, overheersing – zelfs vernietiging- op de achtergrond is geraakt door de historie heen en wat nu weer geleerd mag gaan worden! Dit is dan ook een taak van de tweelingziel nu op deze aardbol (men inspirerend verwarmen noem ik dit) ….
Het proces van ons tweelingzielen is dan ook niet het gedoe, dat vooral uit onverwerkte stukken vanuit het lichaam en ego komt (zowel van oud levens als jouw eerder ervaren in dit leven). Maar de liefde op zichzelf, het naar elkaar erkennen en dat toe laten! Het totale overgeven aan elkaar. Ik noem dit altijd, je hand onvoorwaardelijk vouwen in dat van je geliefde. Dus de totale overgave en acceptatie van het zijn. Je laat alle controles los, de aardse invulling (de invulling die je dus kent), en komt tot een totale overgave door in liefde te zijn.
In feite is het dit innerlijk antwoord dat je tot je voelt komen en wat ook zeker waar is. Zowel bij jezelf als bij de overkant (je wederhelft):
Erkenning en verzoening met je innerlijke ik! De ziel die je eigenlijk al zo lang kent, maar lang door al de dingen die aangepraat waren in haar volledige totaliteit weg hebt gestopt (doordat je jezelf niet eerder echt lief gevonden hebt….). Je voelt beide dat de werkelijke liefde nimmer verdwenen is geweest. Wat je tot je voelt is de werkelijke liefde! De liefde in zijn pure totaliteit. De ‘heilige bloem’ in zijn onsterfelijkheid …..

Liefde & licht,

‘Leine.

Zielsverwanten en tweelingzielen

Werk Titel: ‘Niet Met En Niet Zonder Elkaar Kunnen’. Materiaal: Houtskool. Thema: Tweeling Zielen. Datum: 24-7-2012. Tijd closure 21:29:59 . Formaat 30 X40 CM. (c) 2012 by Madeleine Oppelaar (alias Mad!Studios). Gelieve niet kopieren zonder schriftelijk ok van de maakster zelf. Bijzondere Dank!! Warme groet, Madeleine.

Zielsverwanten

Zielsverwanten kunnen een absolute verbetering meebrengen in je leven en een verrijking zijn voor jou op diverse vlakken, jouw leven veel gelukkiger maken en jouw zelfvertrouwen een boost geven, waardoor het heel nuttig is dergelijke mensen te zoeken en je er mee te omringen.

Maar soms doet er zich nog een heel ander fenomeen voor.
Sommigen ontmoeten een hele speciale persoon. Het is een bijzondere ontmoeting die hen overkomt op een speciaal moment in hun leven.
Er zijn dingen gebeurd die hen erg doen twijfelen aan henzelf, ze zitten op een dieptepunt, ze voelen zich voor de zoveelste keer afgewezen, ze hebben te veel mislukkingen meegemaakt, en hun afweersystemen en methoden om frustraties te verwerken, wat men ook copingsystemen noemt, lijken in duigen te vallen.
Hun ego is niet meer afgeschermd en is als het ware aangetast.
Op dat moment is hun persoonlijkheid heel erg kwetsbaar. Ze komt als het ware bloot te liggen, zonder coping-mogelijkheden. Hun manier van “zijn” wankelt…
en dan ontmoeten zij die bijzonder persoon waarin zij zodanig stukken van zichzelf herkennen, dat het bijna overkomt alsof zij bijeen horen, alsof zij twee delen van één geheel zijn.

Dit noemt men een “tweelingziel”.

Soms lijkt het alsof zij in een spiegel kijken…soms is het alsof zij elkaar woordeloos aanvoelen…soms lijkt het alsof zij door een onzichtbare band verbonden zijn…soms lijkt het alsof zij door eenzelfde energiebron gevoed worden…soms voelt het aan alsof zij één zijn…soms lijken ze te passen als een hand en een handschoen….soms is het alsof zij net met dezelfde dingen bezig zijn of dezelfde interesses hebben op het zelfde moment.

Soms lijkt het alsof het de meest confronterende ontmoeting ooit in hun leven is.
De ontmoeting zélf kan héél heftig aanvoelen, alsof de ene tegen de andere aansmakt, of ze kan net eerder groeien naar eenheid.
Het kan aanvoelen alsof de ene hoog zit en de andere laag, en zij naar elkaar, naar een middelpunt toe, gezogen worden.
Sommigen spreken van “een blikseminslag”, “een meteorietinslag”, “een elektrische stroomstoot”…
anderen hebben het gevoel “thuis te komen”…
Soms is het als grote onrust…
Soms is de ene gewoon stomverbaasd dat er iemand blij is met hem of haar…
In elk geval is het een zodanige herkenning dat het lichamelijk aangevoeld wordt.

Tussen de twins onderling is het aanvoelen dus niet persé gelijk. De ene kan het gevoel krijgen dat zijn wereld op zijn kop gezet wordt, terwijl de andere eerder onrust ervaart. Of ander mogelijkheden.
Soms is de herkenning duidelijk voor de ene en komt de andere er maar toe naar verloop van tijd.

In een eerste fase kan die herkenning een gevoel van intense blijheid, van intense liefde, en ook een intens gevoel van vertrouwen wakker maken.
Maar, paradoxaal genoeg, roept het ook grote angsten op : angst voelen kloppen in de keel in de nabijheid van de ander, of slecht slapen en vaak wakker komen rond 4 uur ‘s nachts als teken van angst.
Of heel onrustig worden.
Niet weten wat aanvangen met die heftige gevoelens…

Hun grootste angst is in feite dat ook deze tweelingziel uiteindelijk “zal zijn zoals alle anderen”. Ze wachten angstig af tot het bewijs zal geleverd zijn dat deze grote liefde eveneens niet te vertrouwen blijkt, dat deze hen niet zal aanvaarden zoals ze zijn.

Deze mensen worden als het ware teruggekatapulteerd naar hun oorspronkelijke kinderlijke angst van onveiligheid. Zij hadden toen nood aan de beschermende, veilige zorgfiguren nl. hun ouders, die hen met onvoorwaardelijke liefde moesten aantonen hoe waardevol hun unieke persoon wel is, maar waar het door omstandigheden mis liep.

En hier is ineens een persoon in wie zij zoveel herkennen dat zij plots een basisgevoel van veiligheid ondervinden waardoor zij zich er aan hechten en het hele hechtingsproces opnieuw doormaken.
Het enige verschil is dat zij het beiden doormaken tezelfdertijd en dus elk om beurt ahw de ouderlijke rol op zich nemen. Zij moeten dus bij elkaar de “foutjes” in het hechtingsproces herstellen, vandaar dat hun aanvoelen verschillend kan zijn volgens wat er verkeerd liep, of hoe hechtingspatroon in elkaar zit (zie hoofdstuk “Hechting”), of hoe hun persoonlijkheid is.

Telkens angst opduikt over hunzelf zullen zij dit uitwerken op die tweelingziel. Deze kan hen tot rust brengen en hun angst verminderen, totdat zij uiteindelijk zelf hun angst leren reguleren zonder de andere nodig te hebben, zonder daarbij het gevoel te hebben dat hun persoonlijkheid afgewezen wordt, of dat zij deze moeten veranderen.
Veilig hechten betekent immers : groeien naar onafhankelijkheid.

Tweelingzielen hebben niet de behoefte elkaar te willen veranderen. Of beter gezegd : zij leren om te gaan met het feit dat je een ander niet kunt veranderen.
Het is een vorm van onvoorwaardelijke liefde. De andere laten zijn wie hij is en hoe hij is, hoe hij omgaat met frustraties en problemen.
De persoonlijkheid kan zich ontwikkelen in veiligheid van aanvaarding door de andere.

Eens de eerste fase van basisangst voorbij concluderen zij als het ware dat de andere te vertrouwen is en proberen zij hun eigen persoonlijkheid op te bouwen, als het ware open te vouwen.
Maar dan gaan de verlangens van de ene botsen met verlangens van de andere.
Opgestapelde frustraties komen naar boven en worden uitgewerkt op de tweelingziel. Het verlangen komt op om deze persoon te laten je leven “goed maken”.
Je hebt de indruk dat je de twin nodig hebt . Maar het is een poging om jezelf gewaardeerd te voelen door van de ander een bepaalde reactie te verwachten.

Dit heeft namelijk te maken wat zij gewoon zijn : hun manier van afweren van frustraties, hun manieren van reageren op het “zijn” van een andere persoon… Zij hebben dit vroeger verkeerd aangeleerd via de verkeerde signalen van hun hechtingsfiguren.
Ze voelden zich niet aanvaard, niet gewenst, of hadden de indruk dat ze nooit het juiste deden en kregen zo een onveilig gevoel, een angst.
Hun persoonlijkheid geraakte daardoor niet volledig ontplooid en ze gebruiken te sterke afweermechanismen. In plaats van coping met frustraties werden zij nog extra gefrustreerd doordat hun reacties, hun manier van afweer niet werd geaccepteerd. Daardoor werd afweer te veel versterkt.
Of zij raakten verstrikt in het spel van revanche om steeds opnieuw te proberen aanvaard te worden zoals ze zijn : zij vallen, zowel voor een liefdesrelatie of voor vriendschappen , op personen met kenmerken die hen herinneren aan hun ouders en ze proberen “het spel opnieuw te spelen” met de hoop dat het deze keer goed zal aflopen voor hen.
Het is een vorm van anderen willen veranderen.

Tweelingzielen leren dat je een ander niet kunt veranderen, alleen jezelf kun je “veranderen”, al is dat ook relatief : stelselmatig moeten die te extreme afweersystemen afgebroken worden of het verkeerd functioneren afgebouwd worden, en het zelfvertrouwen terug opgebouwd. Met andere woorden : zij leren zichzelf te aanvaarden.

In die fase merken tweelingzielen vaak het voorkomen van paradoxale gevoelens, wat het onbegrijpelijker maakt : enerzijds heel dicht willen aanplakken en tezelfdertijd heel hard willen weglopen…
Zowel rust en onrust voelen in elkaars nabijheid.
Als het ware geen énkele ambetante trigger voelen en tezelfdertijd massaal getriggerd worden in de grootste angst.
Enerzijds zoveel gelijkenissen opmerken dat het is alsof je jezélf ziet, anderzijds opmerken dat de andere net andersom reageert, alsof je kijkt in een spiegel naar je identieke spiegelbeeld dat toch het omgekeerde is van jezelf.
Net willen dichter komen als de ander verder wil gaan staan.
Moeilijke zaken blijken makkelijk en vice versa.
Aan de ene kant als het ware alles begrijpen van de andere en tezelfdertijd niet begrijpen waarom sommige dingen moeilijk zijn.

Dit kenmerkt zich door een fase van heel erg aantrekken en heel erg afstoten.
Afhankelijk van waar het fout liep in het oorspronkelijke hechtingsproces reageren zij immers anders.
Is men bijv op een bepaald moment bang dat men zichzelf niet zal kunnen zijn, dat men “geen adem zal krijgen” door liefde (te verstikkende en aanklampende ouder) dan zal wegduwen de bovenhand nemen.
Is men daarentegen angstig dat men niet aanvaard wordt zoals men is ( te weinig aandacht van de ouder) dan zal aanklampen de voornaamste rol spelen. Hier kunnen varianten zich afwisselen aangezien de twee ouders soms verschillend reageerden naar hun kind toe.

Aangezien de afzonderlijke systemen op elkaar inwerken, dat de ene twin dus angsten van de andere twin triggert, komen de tweelingzielen nogal eens in een momenten van te willen wegvluchten van deze angsten, dus ook van elkaar.

Dit is een lastige fase, en maakt het voor velen moeilijk om de tweelingziel relatie in stand te houden.
Ineens kan het lijken alsof ook de twin jou dezelfde pijn van vroeger bezorgt , en wil je op dezelfde manier reageren als je altijd hebt gedaan.
Het lijkt in deze fase alsof je je twin niét meer herkent. Je ziet kanten van zijn of haar persoonlijkheid die je herinneren aan oude kwetsuren en je zou die persoon willen ànders doen reageren, dus veranderen…en dat gaat niet.

Ook voor de andere kom jij dan op dat moment anders over, en probeert die zichzelf staande te houden en zichzelf geaccepteerd te voelen, zoals hij of zij is.

Alhoewel zij altijd ook weer naar elkaar toe gezogen worden, is deze paniekerige fase zwaar.

De kunst bestaat erin je angst los te laten en te vertrouwen op je tweelingziel.
Wat ook de toekomst brengt, het zal het beste zijn voor jòu. Die tweelingziel past immers zo perfect om jouw persoonlijkheid te ontwikkelen dat altijd het beste voor jouw persoon zal uit de bus komen.
Loslaten betekent niet elkaar mijden en proberen te vergeten, het betekent doordrongen geraken van het feit dat je angst ongegrond is.
Het betekent volledig vertrouwen dat het hier gaat om een pure vorm van liefde die gewoon niet kàn nefast voor elk van jullie zijn, dat het hier gaat om jouw persoonlijkheid te kunnen ontplooien in veiligheid en acceptatie.

Zoals ook beschreven in “12 tweelingzielen” moet je heel hard werken aan jezelf en voort vertrouwen hebben in je tweelingziel, zelfs als die de indruk geeft je te willen wegduwen of, omgekeerd, je te veel wil aanklampen.

Leren vertrouwen.
Leren elkaar loslaten zonder elkaar te verliezen, dwz zonder weer de boodschap te ontvangen : jij bent niet waardevol, jij bent niet o.k., jij bent het niet waard bemind te worden.

Dit nieuwe hechtingsproces wist op die manier een heleboel van de verkeerd gelopen hechting uit. Het tweelingzielproces is een herbeleving van hechting . Daardoor leer je enerzijds van het ‘voorbeeld’ die de ander je geeft, en anderzijds leer je jouw eigen persoonlijkheid te ontwikkelen, die toch weer anders is dan die van die andere, van je tweelingziel.
Je eigen persoonlijkheid kan zich maar ontwikkelen door op een bepaald moment niet afhankelijk meer te zijn van elkaar, maar dan zonder het vertrouwen in elkaar te verliezen. Iedereen is immers een uniek, waardevol persoon en moet daar voor zichzelf van overtuigd zijn.
Een tweelingziel leert jou dat je je niet alleen op de wereld hoeft te voelen maar dat je wél een individu bent op zich, los van elk ander.
Hechting betekent uiteindelijk niet meer afhankelijk zijn, dus de andere kunnen loslaten zonder jezelf te verliezen, zonder jezelf waardeloos te voelen.
En gaandeweg leer je omgaan met frustraties, die constant door andere mensen veroorzaakt worden , en waar je voorheen niet goed weg mee kon , waar je niet op een voor jou goede manier kon op reageren.
Door je twin wordt je geconfronteerd met hoe je in elkaar zit, waar je van houdt en wat je niét graag hebt, welke angsten diep in jou leven, en hoe je ze kunt verminderen…

Het is een biezonder harde en beangstigende les in leren vertrouwen op een ander en daardoor ook onvermijdelijk meer vertrouwen krijgen in jezelf : ”Ik ben tòch de moeite waard!” Het is jezelf leren waarderen. Het is uiteindelijk leren houden van jezelf.

Het is een zwaar proces, omdat wat in het begin fout gelopen is, nog verzwaard werd door ervaringen door de jaren heen.
Het is lastig omdat ook je beide ouders als het ware in de twin vertegenwoordigd zijn, zodat je aan verschillende triggers wordt blootgesteld. Het komt veel heftiger over omdat wat anderen bij stukjes en beetjes vinden bij verschillende mensen, het geloof in jezelf en de waardering van je persoonlijkheid, bij jou geconcentreerd is in één persoon.

Is het lastig om voldoende afstand te nemen, dan kunnen zielverwanten jou helpen voor steun in deze fase . Meestal zal men ook in staat blijken om gemakkelijker zielsverwanten te vinden dan vroeger, aangezien een aantal dingen precies veel duidelijker zullen zijn door het feit dat jouw persoonlijkheid geleidelijk kan openbloeien.

Uiteindelijk zal elke twin zichzelf kunnen zijn, want ondanks de indruk van gelijken op elkaar, zijn tweelingzielen twee individuen, twee verschillende persoonlijkheden.

Aangezien de term “tweelingziel” betekent dat je het hechtingsproces met je ouders herbeleefd, is dit een unicum. Je kunt dit maar één kéér beleven, dus maar één “tweelingziel” tegenkomen. Dit in tegenstelling tot “zielsverwanten”, waarvan je er meerdere kunt ontmoeten, zelfs mensen die maar tijdelijk in je leven aanwezig zijn.

Of tweelingzielen uiteindelijk een partnerrelatie aangaan is mijns inziens afhankelijk van hoe de oorspronkelijke hechting verkeerd liep. Dat bepaalt in welke vorm de tweelingzielrelatie uiteindelijk gegoten wordt.
Het blijft dan ook belangrijk te vertrouwen op het feit dat automatisch het beste voor jou je zal toevallen.

Een persoon ontmoeten waar iemand zich zo in alle veiligheid kan aan hechten lijkt bijna een uniek gebeuren

Groet,
Madeleine.

Stadia van de tweelingziel hereniging

Titel nieuw werk. “Even the rain hurts like it should.” Thema: Elke pijn krijgt zijn verwerkingsplek. Datum: 2- 3– 14. Tijd closure:15:19 uur. Oliepastelkrijt. 54 x 36 cm (c) Madeleine Oppelaar. Gelieve niet kopieren zonder toestemming. Dank! Met beeldende groet, Madeleine.

Stadia van de twinsoul / tweelingziel hereniging

Twinsouls ofwel tweelingzielen zijn met elkaar verbonden zoals soulmates maar hun verbintenis is veel dieper en complexer. In essentie hebben ze dezelfde ziel, waardoor ze elkaar sterk aantrekken maar ook een beetje kunnen irriteren. Als twinsouls elkaar ontmoeten voelen ze een immense energie die zich gewoonlijk uit in een diepe verliefdheid die heftiger is dan alles wat ze eerder gevoeld hebben. Deze energie activeert hen en roept grote vragen op. Het hart opent zich, na jaren van afsluiting door tegenslagen. De twee leren zichzelf te accepteren omdat ze hun evenbeeld hebben gezien. Dan begint een proces van genezing dat meestal in een aantal stadia wordt opgedeeld. Bij sommigen gaat het snel, bij anderen duurt het meer dan een jaar. Mensen die het helemaal niet herkennen komen soms niet aan de laatste stadia toe. Als beide wèl zien dat het om een bijzondere band gaat is het een kwestie van tijd voordat een goede vriendschap of relatie ontstaat. Dit kan enkele tot vele maanden duren.

Meestal voelen mensen die een tweelingziel hebben al vroeg in hun leven verdriet om niets. Ze hebben vaak huilbuien of voelen zich incompleet. Het is een verlangen naar hun andere helft waarvan ze het bestaan nog niet kennen. Bij het ontmoeten van die ander vallen langzamerhand de stukjes op hun plaats.
Meestal onderscheidt men de volgende fasen in dat proces die echter vaak in elkaar overlopen:

1) Herkenning en tijdelijk spiritueel ontwaken: In deze fase herkennen de tweelingen elkaar en ervaren de grote energie die erbij hoort. Dit brengt een proces van spirituele ontwikkeling en genezing van de ziel op gang. Vaak wordt meteen een stuk van de pijn weggenomen en vinden opvallende synchroniciteiten plaats zodat de tweelingen het belang van hun contact begrijpen. Bij synchroniciteiten denken of doen de twee bijna tegelijk hetzelfde. Of ze zoeken op hetzelfde moment naar elkaar, waardoor ze tegelijk bellen of tegelijk online gaan. Dat kan soms verwarrend zijn omdat het zo lijkt of de ander altijd bij je is of je volgt. De twinsoul ontmoeting is nooit op een handig tijdstip want beide moeten eerst los van elkaar een ontwikkeling doormaken voordat ze op een goede manier bij elkaar kunnen komen.

2) Testen: Het ego begint op te komen. Dit zijn je gedachten die alles onder controle willen houden en die vaak sterk bepaald zijn door wat je familie of de maatschappij vindt dat je moet zijn. Soms willen een of beiden van de tweelingen er een gewone relatie van maken. Er komen twijfels, men gaat elkaar kritisch bekijken. Ook denkt men vaak dat het alleen maar lust is omdat de aantrekking zo enorm kan zijn en seksuele taboes wegvallen. Lust richt zich echter steeds op een andere persoon, tweelingliefde blijft. De heftige lichamelijke verlangens zijn een uiting van de diepe liefde die totale eenwording wenst op alle gebied. Het nut van de testfase is om oude ideeën over hoe alles hoort te zijn kwijt te raken om zo open te kunnen staan voor de bijzondere relatie.

3) Crisis: Beide gaan beseffen dat ze het ego moeten bedwingen om de ander niet kwijt te raken en het belang van de relatie is al wel duidelijk. Er komen vaak grote angst en pijn op. Soms kun je je nergens op concentreren. Sommigen hebben moeite met eten en verliezen gewicht. Vaak voelen een of beide zich afgewezen omdat de ander niet voldoet aan de traditionele verwachtingen, maar de twins kunnen elkaar toch niet missen en hebben af en toe contact. Dat voedt hen maar kan ook moeilijk zijn. Soms is de energie heftig. Vaak ook voelt men in een later stadium bij het contact een soort rust, geen wonder aangezien de twee delen van de ziel dan samen zijn. Na het afscheid komt het gevoel echter in alle hevigheid terug en kan een of beiden bang maken voor een volgend contact. De crisis is een periode dat de grote genezing begint en steeds meer geluk ontstaat. Door de activering die het contact tot stand brengt worden de twins geprikkeld om te veranderen en steeds meer zichzelf te worden.

4) Weglopen: Een of beide tweelingen keren zich tijdelijk van het contact af omdat het te moeilijk voelt. De energie is verwarrend en vaak is men al in een andere relatie en heeft geen idee hoe te handelen. De aanwezigheid van kinderen houdt de tweelingen vaak bij hun bestaande partner en maakt hen huiverig voor de tweelingvriendschap die mogelijk in een relatie over zou kunnen gaan. Ook is men meestal bang dat de ander niet dezelfde overweldigende liefde voelt en dat persoonlijker contact op een teleurstelling zou uitlopen. Dit is de tijd dat beiden zich vol kunnen richten op de genezing van trauma’s en het loslaten van opgedrongen rollen. De tweelingen kunnen dit omdat ze van elkaars bestaan weten en elkaar inspireren. Het kan een pijnlijke en verwarrende tijd zijn maar hij is nodig om later goed contact te hebben. Vaak verklaart de wegloper als eerste zijn/haar liefde maar schrikt daar zo van dat hij/zij zich erna terugtrekt. De ander (de volger) vraagt zich dan af of het misschien toch niet wederzijds is of dat hij/zij zich vergist, vooral als de wegloper wèl spontaan contact met anderen heeft. Soms wisselen de rollen een paar keer om en lopen de tweelingen om beurten weg van de relatie. Ook lijkt het soms of de ander de wegloper is omdat deze niet zeker is van de wederzijdsheid en daarom voorzichtig doet. Vaak gaat men in deze tijd steeds meer terugkijken in het eigen verleden en begint in te zien wat de verbanden zijn tussen dingen die men heeft meegemaakt. Het wordt duidelijk dat veel eerdere contacten als het ware hebben voorbereid op de ontmoeting met de tweelingziel. Er vindt vaak een verduidelijking van de eigen identiteit plaats.

5) Overgave: De volger accepteert dat de ontmoeting een lotsbestemming is en laat het proces zijn gang gaan. Degene die wegloopt krijgt de ruimte om zich verder te ontwikkelen. Degene die zich al heeft overgegeven gebruikt de grote liefde die zij/hij voelt om bijvoorbeeld kunst of literatuur te maken. De wegloper wordt als het ware gevoed door de liefde die hij/zij van de ander voelt en ontwikkelt zich verder. Vaak beginnen ook dagelijkse dingen bij beiden steeds beter te gaan en ontstaat steeds meer geluksgevoel.

6) Ontwaking: Het ego verwijnt bij degene die zich heeft overgegeven en er ontstaat een onvoorwaardelijke liefde. Deze geneest de ander verder, zodat die zich ook kan overgeven en ook bij hem/haar de onvoorwaardelijke liefde ontstaat. Ook hij/zij begint nu met nieuwe creatieve uitingen of lopende projecten gaan ineens veel beter.

7) Eenwording en harmonisatie: De tweelingen zijn nu beide ontwaakt en komen bij elkaar in een stabiele relatie. Samen kunnen ze bijzondere prestaties leveren en iets voor anderen betekenen. Vaak doen ze iets in kunst of spiritualiteit. Er zijn echter ook wetenschappers bekend die samen baanbrekend onderzoek hebben gedaan. Dit is de tijd dat voor beiden een nieuw leven begint en de twins eindelijk blijvende rust en geluk vinden.

Het meest intense en verwarrende stuk van de ontwikkeling is het wegloper – volger (runner-chaser) stadium. Dit is ingrijpend voor beide twins. Tijdens dit stadium is het voor de volger het beste om gewoon blij door te gaan met haar/zijn leven en nonchalant te doen. De wegloper wordt dan minder afgeschrikt en zal eerder met je omgaan. Hij/zij heeft gewoon de tijd nodig om dingen op te lossen. Het helpt vaak om een dagboek bij te houden over gebeurtenissen en gevoelens om alles op een rijtje te zetten en het van je af te schrijven. Complicerend is dat twins na hun eerste ontmoeting al zo ontwaakt zijn dat ze veel energie uit hun omgeving / de natuur opvangen. Zo kunnen ze gevoeliger zijn voor natuurlijke verschijnselen zoals zonnevlammen en aardbevingen omdat ze de elektromagnetische velden en trillingen oppikken. Tijdens zulke invloeden zijn ze prikkelbaarder en kunnen gauw ruzie maken, ook met elkaar. Ruzies helpen echter tevens om tijdelijk afstand te kunnen nemen en verder te gaan met de nodige persoonlijke ontwikkeling. Tijdens het uit elkaar zijn herinneren getallen, liedjes, synchroniciteiten, symbolische boodschappen en dromen er aan dat dit enkel tijdelijk is. Uiteindelijk kom je weer bij elkaar. Verder gevorderde twins zullen misschien helemaal geen ruzie maken maar zich alleen tijdelijk terugtrekken en het rustig aan doen.

De wegloper is vaak de (nog) minder spiritueel ontwikkelde maar het verschil hoeft niet echt groot te zijn. Veelal is de wegloper gewoon erg bang dat zijn/haar extreme liefde niet beantwoord zal worden en is voorzichtig uit angst gekwetst te raken. De wegloper voelt ook dat hij/zij de controle verliest en wordt daar bang van. Soms probeert het ego de verbinding dan maar te ontkennen. Vaak ziet de wegloper zelf niet dat hij/zij de wegloper is. De energie van de aantrekking kan gewoon gek maken en de persoon wil de ander ook niet opzadelen met de eigen problemen en issues. Hij/zij moet eerst van zichzelf leren houden en sterker worden om de heftige tweelingliefde-gevoelens aan te kunnen.

De volger kan heel bezorgd en beschermend worden over de wegloper omdat deze zijn/haar pijn en gevoelens van angst opvangt. Al loopt de wegloper hard weg, zijn/haar extreme liefde wordt door de volger opgepikt en voelt behoorlijke heftig. Daarom kan de volger er ook niet vanaf komen. De wegloper trekt als het ware juist erg aan door de signalen die hij/zij afgeeft. Als de volger emotioneel bijna instort gaat deze meestal informatie zoeken en komt er dan achter dat het tweelingziel-liefde is en leert wat dat allemaal inhoudt. Dan begrijpt zij/hij wat er aan de hand is. Dat brengt gewoonlijk een hele verlichting omdat dan duidelijk is wat het is, hoe het werkt, dat het allemaal goed komt en wat je kunt doen om het proces soepeler te laten verlopen. Het brengt ook in spirituele zin verlichting, het begrip helpt de volger om zich spiritueel te ontwikkelen, zekerder te worden van zichzelf, los te laten en de onvoorwaardelijke liefde toe te laten, zonder nog eisen te stellen aan de ander.

De wegloper krijgt vaak een schok van begrip als de volger volledig loslaat (en zo de positieve betekenis van de verbinding duidelijk wordt die de wegloper eerst als vanzelfsprekend of lastig zag) of informatie doorgeeft waardoor hij/zij de dynamiek van het tweelingschap meer begrijpt. De wegloper snapt dan eerder dat hij/zij aan het weglopen is, dat de liefdesgevoelens heel normaal zijn voor twins en zal dan versneld tot verlichting komen. Daarna kan alles snel gaan.

Opvallend genoeg spelen bij volger en wegloper vaak dezelfde issues / trauma’s. Ze hebben bijvoorbeeld beide verlatingsangst of zijn beide als kind gepest. Op zich begrijpelijk voor twee mensen die elkaar evenbeeld zijn, om dezelfde dingen meegemaakt te hebben. De twee gaan ook vaak elkaars issues spiegelen tijdens het volger-wegloper proces, gaan op dezelfde manier reageren. Als de een begint te shockeren, doet de ander het ook. Als de een tijdje negeert doet de ander het ook. Het is dan zaak om het proces niet te laten vastlopen en af en toe zelf de beslissing te nemen even over je issues heen te stappen en een subtiele toenadering te doen of juist even afstand te nemen als dat nodig is.

Praktische aanwijzing is dat zolang je nog angst, twijfel, zorgen of verwarring voelt, het ego nog bezig is. Dan ben je nog aan het verwerken en ontwikkelen. Ga je rust en gelukzaligheid voelen, ongeacht of de ander wat doet of laat horen, dan nadert het proces voltooiing. Als beide dit gaan voelen kan de hereniging gaan plaatsvinden.

Veel kracht, veel liefde, licht én geluk toegewenst aan alle tweelingzielen die hun proces nu aan het doormaken/ bewandelen zijn! Ik weet het, het kan (is) van tijd tot tijd uitputtend zijn…..

Tweelingzielliefde is leren, ervaren, helen en transformeren!

NIEUW WERKJE
Titel: ‘Op het topje van de ijsberg’. Thema: Toekomst in harmonie tegemoet zien. Open staan. Datum: 19-12-2016. Tijd closure: 9:40 uur. Formaat: 36 x 48 CM. Oliepastelkrijt. Gemaakt door © Madeleine Oppelaar.Verboden te kopiëren zonder toestemming. Hiervoor dank! Met vriendelijke hart en groet, Madeleine.

Tweelingzielliefde is leren, ervaren, helen en transformeren!

Je tweelingziel ontmoeten is een onmiskenbare ontmoeting! Het is thuiskomen in je Ziel, je ego, je persoonlijk zelf, lagere zelf, je uiterlijke vorm. Je ontmoet de spiegel in Eenheid en Dualiteit van je IK-ben lichaam. Je hebt jezelf in compleetheid gevonden, in samenzijn en versmelting met jouw zielenhelft. Hieruit volgt direct ook de sterk zuiverende uitdaging van een dergelijke ontmoeting….niets in jezelf blijft meer verborgen!

Je blijft twee individuen, welke sterke energetische uitwisselingen met elkaar hebben op alle mogelijke niveau’s, die het bewustzijn van de verstrengeling van beide energiesystemen dragen volgens de wetten van het Aardse en Kosmisch bestaan.

Het mooie van de ontmoeting met je tweelingziel is dat je alles krijgt aangereikt om jezelf te hervinden! Een prachtige spiegel wordt je voor gehouden, iemand die onvoorwaardelijk van je houdt. Maar je moet wel bereid zijn te werken aan jezelf en dan bedoel ik ook heel hard werken! Zien wie je werkelijk bent, waar je staat in het leven, wat je doelen zijn voor de toekomst, wat je wilt zijn met en voor anderen, je grenzen respecteren, etc. Elke persoonlijke botsing met je tweelingziel is extra zwaar door de intens sterke band die je met elkaar deelt, maar is feitelijk een extra stimulans om jezelf eerlijk te blijven aanschouwen!

De verbinding tussen tweelingzielen is zo ontzettend sterk en uniek, dat er in het geheel niets tussen kan komen. Zij blijven voor eeuwig verbonden met elkaar, zij zijn elkaar!

Warme groet,
Madeleine.

‘De Vluchter en de Blijver’

– Werkje 1 –
Titel: Afscheid
Thema: Woorden gezegd en geschreven hebben die je liever niet gezegd hebt. Een afscheid, die je nooit gewild hebt, die nog altijd voelbaar is en tussen beide hangt…
Datum: 17 -7 – 13 (Closure 19:00 uur)
Pastelkrijt
54 x 36 cm
(c) Madeleine Oppelaar

‘De vluchter en de Blijver’

We hebben het regelmatig over de achterblijver en de vluchter in het verhaal als het gaat over het onderwerp ‘Tweelingzielen’. Vluchter rent hard weg uit angst. De achterblijver blijft achter en gaat zoals het zo mooi gezegd wordt een waar gevecht aan met haar of zijn ervaringen.

Woorden zoals ‘Vluchter ‘ en ‘Blijver’ zijn begrippen uit het ‘oude’ paradigma ten name van zielsliefde. In principe vertalen de woorden mij…. ‘Luister altijd naar je hartje en voel diep, zwem naar elke laag, daar ligt jouw antwoord. ‘

DE VLUCHTER en BLIJVER ben je in feite BEIDE in het ontwakingsproces. Deze begrippen zijn gebaseerd op dingen zoals egoïsme, claimen. Dingen waar we dan spreken over wegrennen (door angst) en achterblijven (tevens dus ook angst… ).
Onvoorwaardelijkheid wordt gevoed door vertrouwen, voelen, groeien, ontwikkelen. Vertrouwen is de FUNDERING van het innerlijk weten en het bewijs dat je het niet ‘ziet’ (met het blote oog). Zeker met betrekking tot zielsliefde.
Enkel de fysieke afstand tussen zielsliefdes is de vorm van ‘af gescheidenheid’. Vertrouwen, groeien en ervaren zijn de sleutelwoorden tot het transformeren.

De ultieme uitdaging in het NU is ONVOORWAARDELIJKE LIEFDE LEREN VOELEN voor je grote liefde! Het draait om blindelings vertrouwen (in jezelf, in de ander, het Universum) en om standvastig te blijven, zonder enig aards bewijs of comfort. GELOOF EN GEVOEL ZIJN DE SLEUTELS EN HET OPENEN VAN DE POORTEN.

Je leert je eigen essentie te zijn, zodat jij essentie bent met je zielsliefde. Hierdoor trek je aan en stoot je elkaar niet af. Voel hem/haar met jou in en jou. Omhels en magnetiseer je grote liefde in je hart. Op die manier creëer jij die goddelijke waarheid binnen in jezelf, en daarmee dus ook in de ander.

Onder zielsliefde versta ik: ontwaken, elkaar spiegelen, elkaar wakker schudden, jezelf herwinnen (EN HERVINDEN), jezelf heropvoeden. Je mag jezelf dus ‘spiegelen’ (of triggers), op ieder niveau. Alle punten van karma mogen worden verwerkt binnen in jou zelf. Als je jezelf ‘mist’ (of de ander) dan ben je niet klaar voor elkaar. Missen is overigens iets anders dan verlangen. Verlangen komt voort uit de diepte van je wezenskern terwijl missen BEHOEFTES symboliseert. Behoefte (tot contact bijvoorbeeld) is onvrij en voorwaardelijk.

Natuurlijk krijgt ‘de ACHTERBLIJVER’ ook te maken met groei en de uitdaging om zichzelf ‘TERUG TE VINDEN’.

Dus richt je op jezelf en niet alleen op je grote liefde. Wordt eerst heel in jezelf, voel je sterk en veilig bij jezelf. Vertrouw jezelf 100 % en zoek het niet buiten jezelf. Wees eerlijk naar jezelf toe en negeer jezelf niet. Zoek innerlijke vrede, zoek innerlijk geluk en leef vooral in het NU van vandaag!

Warme groet,
Madeleine.

Wanroij, 31-7-2013